ยุคดิจิทัลที่เราอาศัยอยู่นี้ ข้อมูลข่าวสารและเทคโนโลยีดิจิทัลได้กลายเป็นปัจจัยสำคัญในการดำเนินชีวิตและการพัฒนาสังคม อย่างไรก็ตาม การเข้าถึงและใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีเหล่านี้กลับไม่เท่าเทียมกันในทุกกลุ่มคน ปรากฏการณ์นี้เรียกว่า "ช่องว่างทางดิจิทัล" หรือ "digital divide" ซึ่งเป็นประเด็นที่ทวีความสำคัญและส่งผลกระทบต่อสังคมในวงกว้างมากขึ้นเรื่อย ๆ

ความหมายของช่องว่างทางดิจิทัล

ช่องว่างทางดิจิทัลไม่ได้หมายความเพียงแค่การเข้าถึงเทคโนโลยีดิจิทัล เช่น คอมพิวเตอร์ อินเทอร์เน็ต หรือสมาร์ทโฟนเท่านั้น แต่ยังครอบคลุมถึงความสามารถในการใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีเหล่านั้นอย่างมีประสิทธิภาพ และผลกระทบที่เกิดขึ้นจากการเข้าถึงและการใช้งานที่แตกต่างกัน

     • การเข้าถึง (Access): การเข้าถึงเทคโนโลยีดิจิทัลอาจถูกจำกัดด้วยปัจจัยทางเศรษฐกิจ เช่น ราคาของอุปกรณ์และค่าบริการอินเทอร์เน็ตที่สูงเกินกำลังของบางกลุ่ม หรือปัจจัยทางภูมิศาสตร์ เช่น การขาดโครงสร้างพื้นฐานด้านโทรคมนาคมในพื้นที่ห่างไกล

     • การใช้ประโยชน์ (Usage): แม้จะมีการเข้าถึงเทคโนโลยี แต่การใช้ประโยชน์อาจถูกจำกัดด้วยปัจจัยทางการศึกษา เช่น การขาดทักษะการใช้คอมพิวเตอร์และอินเทอร์เน็ต หรือปัจจัยทางสังคม เช่น ความเชื่อและค่านิยมที่ไม่ส่งเสริมการใช้เทคโนโลยี

     • ผลกระทบ (Impact): ช่องว่างทางดิจิทัลส่งผลกระทบต่อโอกาสทางเศรษฐกิจ การศึกษา สุขภาพ และคุณภาพชีวิตโดยรวม ผู้ที่ไม่สามารถเข้าถึงหรือใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีดิจิทัลได้อย่างเต็มที่อาจเสียโอกาสในการพัฒนาทักษะ เสียเปรียบในการแข่งขันทางธุรกิจ และถูกกีดกันจากบริการสาธารณะที่สำคัญ

สาเหตุของช่องว่างทางดิจิทัล

ช่องว่างทางดิจิทัลเกิดจากปัจจัยที่ซับซ้อนและเชื่อมโยงกันหลายด้าน เช่น

     • ปัจจัยทางเศรษฐกิจ: ความเหลื่อมล้ำทางรายได้เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้คนยากจนไม่สามารถเข้าถึงเทคโนโลยีดิจิทัลได้ นอกจากนี้ การขาดแคลนทรัพยากรยังส่งผลต่อการลงทุนด้านโครงสร้างพื้นฐานทางเทคโนโลยีในพื้นที่ด้อยโอกาส

     • ปัจจัยทางสังคม: ระดับการศึกษาและทักษะดิจิทัลมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับการใช้เทคโนโลยี คนที่มีการศึกษาสูงและมีทักษะดิจิทัลมักจะใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีได้มากกว่า นอกจากนี้ อายุ เพศ เชื้อชาติ และวัฒนธรรมก็มีส่วนในการกำหนดทัศนคติและพฤติกรรมการใช้เทคโนโลยี

     • ปัจจัยทางโครงสร้างพื้นฐาน: การขาดแคลนโครงสร้างพื้นฐานด้านโทรคมนาคม เช่น เครือข่ายอินเทอร์เน็ตความเร็วสูง และจุดให้บริการอินเทอร์เน็ตสาธารณะ เป็นอุปสรรคสำคัญต่อการเข้าถึงเทคโนโลยีดิจิทัล โดยเฉพาะในพื้นที่ชนบทและห่างไกล

     • ปัจจัยทางนโยบาย: นโยบายและกฎระเบียบของรัฐบาลมีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมหรือจำกัดการเข้าถึงและการใช้เทคโนโลยีดิจิทัล ตัวอย่างเช่น นโยบายการจัดสรรคลื่นความถี่ นโยบายการแข่งขันในตลาดโทรคมนาคม และนโยบายการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล ล้วนมีผลต่อการพัฒนาและการเข้าถึงเทคโนโลยีดิจิทัล

ผลกระทบของช่องว่างทางดิจิทัล

ช่องว่างทางดิจิทัลส่งผลกระทบต่อทุกภาคส่วนของประเทศ ดังนี้

     • เศรษฐกิจ: ช่องว่างทางดิจิทัลขัดขวางการเติบโตทางเศรษฐกิจและนวัตกรรม ธุรกิจขนาดเล็กและผู้ประกอบการที่ไม่สามารถเข้าถึงเทคโนโลยีดิจิทัลได้อย่างเต็มที่อาจเสียเปรียบในการแข่งขัน นอกจากนี้ การขาดแคลนแรงงานที่มีทักษะดิจิทัลยังเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมและการสร้างงาน

     • สังคม: ช่องว่างทางดิจิทัลซ้ำเติมความเหลื่อมล้ำทางสังคมที่มีอยู่เดิม คนที่ไม่สามารถเข้าถึงข้อมูลข่าวสารและบริการสาธารณะออนไลน์ได้อาจถูกกีดกันจากโอกาสทางสังคมและเศรษฐกิจ นอกจากนี้ การขาดทักษะดิจิทัลยังส่งผลต่อการมีส่วนร่วมในสังคมและการแสดงออกทางความคิดเห็น

     • การศึกษา: ช่องว่างทางดิจิทัลส่งผลกระทบต่อคุณภาพการศึกษา นักเรียนที่ไม่มีคอมพิวเตอร์หรืออินเทอร์เน็ตที่บ้านอาจเสียโอกาสในการเรียนรู้และพัฒนาทักษะที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21 นอกจากนี้ การขาดแคลนครูที่มีทักษะดิจิทัลยังเป็นอุปสรรคต่อการนำเทคโนโลยีมาใช้ในการเรียนการสอนอย่างมีประสิทธิภาพ

     • สุขภาพ: ช่องว่างทางดิจิทัลส่งผลต่อการเข้าถึงข้อมูลด้านสุขภาพและบริการทางการแพทย์ คนที่ไม่สามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตได้อาจพลาดข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับการป้องกันและรักษาโรค นอกจากนี้ การขาดแคลนแพทย์และพยาบาลที่มีทักษะดิจิทัลยังเป็นอุปสรรคต่อการนำเทคโนโลยีมาใช้ในการดูแลสุขภาพ

AI ดาบสองคมของช่องว่างดิจิทัล

AI กำลังเข้ามามีบทบาทสำคัญในการเปลี่ยนแปลงโลกในหลากหลายด้าน รวมถึงการมีส่วนสำคัญในการแก้ไขหรือซ้ำเติมปัญหาช่องว่างทางดิจิทัลที่มีอยู่เดิม AI จึงเปรียบเสมือนดาบสองคม ที่สามารถนำไปใช้ประโยชน์ในการลดความเหลื่อมล้ำ แต่ในขณะเดียวกัน ก็อาจสร้างความเหลื่อมล้ำรูปแบบใหม่ได้เช่นกัน

AI ช่วยลดช่องว่างทางดิจิทัล

เราสามารถนำ AI มาประยุกต์ใช้เพื่อลดช่องว่างทางดิจิทัลได้ ดังนี้

     • การเข้าถึงเทคโนโลยีและบริการ: AI สามารถช่วยให้ผู้คนเข้าถึงเทคโนโลยีและบริการได้ง่ายขึ้น เช่น การพัฒนาแอปพลิเคชันแปลภาษาด้วย AI ที่ช่วยให้ผู้คนสื่อสารข้ามภาษาได้ หรือการพัฒนาเครื่องมือการเรียนรู้ด้วย AI ที่ปรับให้เข้ากับความต้องการและความสามารถของผู้เรียนแต่ละคน ซึ่งจะช่วยลดอุปสรรคในการเข้าถึงการศึกษาและพัฒนาทักษะ

     • การพัฒนาทักษะดิจิทัล: AI สามารถช่วยให้ผู้คนพัฒนาทักษะดิจิทัลได้ง่ายขึ้น เช่น การสร้างแพลตฟอร์มการเรียนรู้ด้วย AI ที่มีเนื้อหาและกิจกรรมที่หลากหลาย หรือการพัฒนาเครื่องมือ AI ที่ช่วยในการฝึกอบรมและประเมินทักษะ

     • การสร้างโอกาสทางเศรษฐกิจ: AI สามารถช่วยสร้างโอกาสทางเศรษฐกิจใหม่ๆ เช่น การพัฒนาแอปพลิเคชันที่ช่วยให้ผู้ประกอบการขนาดเล็กเข้าถึงตลาดออนไลน์ได้ง่ายขึ้น หรือการพัฒนาเครื่องมือ AI ที่ช่วยในการวิเคราะห์ข้อมูลเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการผลิตและการตลาด

     • การเข้าถึงข้อมูลและบริการสาธารณะ: AI สามารถช่วยให้ผู้คนเข้าถึงข้อมูลและบริการสาธารณะได้ง่ายขึ้น เช่น การพัฒนาแชทบอทที่ตอบคำถามเกี่ยวกับบริการสาธารณะ หรือการพัฒนาแอปพลิเคชันที่ช่วยให้ผู้คนค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับสุขภาพและการศึกษา

AI ซ้ำเติมช่องว่างทางดิจิทัล

อย่างไรก็ดี AI ก็มีโอกาสที่จะทำให้ช่องว่างดิจิทัลมีความห่างมากขึ้น ดังนี้

     • การเข้าถึงเทคโนโลยี AI: การพัฒนาและใช้งานเทคโนโลยี AI มักจะกระจุกตัวอยู่ในกลุ่มประเทศและบริษัทที่มีทรัพยากรและความเชี่ยวชาญสูง ซึ่งอาจทำให้เกิดความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงเทคโนโลยี AI ระหว่างประเทศร่ำรวยและประเทศยากจน หรือระหว่างบริษัทขนาดใหญ่และบริษัทขนาดเล็ก

     • การพัฒนาทักษะ AI: การพัฒนาทักษะ AI ต้องใช้ทรัพยากรและโอกาสในการเรียนรู้ ซึ่งผู้คนในกลุ่มด้อยโอกาสอาจเข้าถึงได้ยากกว่า นอกจากนี้ การขาดความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับ AI อาจทำให้ผู้คนไม่สามารถใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยี AI ได้อย่างเต็มที่

     • อคติและการเลือกปฏิบัติ: อัลกอริทึม AI อาจมีอคติและการเลือกปฏิบัติที่ฝังอยู่ ซึ่งอาจส่งผลกระทบต่อผู้คนในกลุ่มด้อยโอกาส เช่น การเลือกปฏิบัติในการจ้างงาน การให้สินเชื่อ หรือการเข้าถึงบริการสาธารณะ

     • การแทนที่แรงงาน: AI อาจแทนที่แรงงานมนุษย์ในบางอาชีพ ซึ่งอาจส่งผลกระทบต่อผู้คนในกลุ่มที่มีทักษะต่ำและมีรายได้น้อย

แนวทางการแก้ไขช่องว่างทางดิจิทัล

     การแก้ไขช่องว่างทางดิจิทัลต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกภาคส่วน ได้แก่

     • รัฐบาล: รัฐบาลมีบทบาทสำคัญในการลงทุนโครงสร้างพื้นฐานด้านโทรคมนาคม ส่งเสริมการศึกษาและการพัฒนาทักษะดิจิทัล และสร้างนโยบายที่เอื้อต่อการเข้าถึงและการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลอย่างเท่าเทียม

     • ภาคเอกชน: ภาคเอกชนสามารถมีส่วนร่วมในการลดช่องว่างทางดิจิทัลได้หลายวิธี เช่น การสนับสนุนโครงการเพื่อสังคม การพัฒนาผลิตภัณฑ์และบริการที่เข้าถึงได้ง่าย และการฝึกอบรมทักษะดิจิทัลให้กับพนักงานและชุมชน

     • ภาคประชาสังคม: องค์กรภาคประชาสังคมสามารถมีบทบาทในการสร้างความตระหนักเกี่ยวกับช่องว่างทางดิจิทัล ส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชน และสนับสนุนการพัฒนานโยบายที่เป็นธรรมและยั่งยืน

กรณีศึกษาการแก้ไขช่องว่างทางดิจิทัล

     ทั่วโลกมีความพยายามในการแก้ไขปัญหาช่องว่างทางดิจิทัลอย่างหลากหลาย ทั้งในระดับประเทศ ภูมิภาค และระดับโลก โดยเน้นการแก้ปัญหาทั้งในด้านการเข้าถึง (access), การใช้งาน (usage), และผลกระทบ (impact) กรณีศึกษาที่น่าสนใจมีรายละเอียดดังตัวอย่างต่อไปนี้

     1. เอสโตเนีย: e-Estonia เอสโตเนียเป็นผู้นำด้านดิจิทัลในยุโรป โดยมีโครงการ e-Estonia ที่มุ่งสร้างสังคมดิจิทัลอย่างเต็มรูปแบบ รัฐบาลเอสโตเนียลงทุนอย่างมากในการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานด้านดิจิทัล เช่น เครือข่ายอินเทอร์เน็ตความเร็วสูง และระบบ X-Road ซึ่งเป็นแพลตฟอร์มกลางที่เชื่อมโยงข้อมูลของหน่วยงานรัฐต่างๆ เข้าด้วยกัน ทำให้ประชาชนสามารถเข้าถึงบริการสาธารณะต่างๆ ได้อย่างสะดวกและรวดเร็วผ่านช่องทางออนไลน์ นอกจากนี้ เอสโตเนียยังให้ความสำคัญกับการพัฒนาทักษะดิจิทัลของประชาชนทุกช่วงวัย ผ่านโครงการต่างๆ เช่น การสอนเขียนโปรแกรมในโรงเรียน และการจัดอบรมทักษะดิจิทัลสำหรับผู้สูงอายุ

     2. เกาหลีใต้: โครงการ "Giga Korea" เกาหลีใต้เป็นอีกหนึ่งประเทศที่มีความก้าวหน้าด้านดิจิทัลอย่างมาก รัฐบาลเกาหลีใต้มีโครงการ "Giga Korea" ที่มุ่งให้บริการอินเทอร์เน็ตความเร็วสูงแก่ประชาชนทั่วประเทศ โดยเน้นการลงทุนในโครงสร้างพื้นฐาน เช่น การวางสายเคเบิลใยแก้วนำแสง และการติดตั้งเสาสัญญาณ 5G นอกจากนี้ เกาหลีใต้ยังส่งเสริมการพัฒนานวัตกรรมและธุรกิจดิจิทัล ผ่านโครงการต่างๆ เช่น การสนับสนุนสตาร์ทอัพ และการจัดตั้งเขตเศรษฐกิจพิเศษด้านดิจิทัล

     รวันดา: โครงการ "Smart Africa" แม้จะเป็นประเทศกำลังพัฒนาในทวีปแอฟริกา รวันดากลับมีความมุ่งมั่นในการลดช่องว่างทางดิจิทัล รัฐบาลรวันดาร่วมมือกับภาคเอกชนและองค์กรระหว่างประเทศในการพัฒนาโครงการ "Smart Africa" ซึ่งมีเป้าหมายในการสร้างโครงสร้างพื้นฐานด้านดิจิทัล ส่งเสริมการพัฒนาทักษะดิจิทัล และส่งเสริมการใช้นวัตกรรมดิจิทัลเพื่อแก้ไขปัญหาสังคมต่างๆ เช่น การเกษตร การศึกษา และสุขภาพ

     อินเดีย: โครงการ "Digital India" อินเดียเป็นประเทศที่มีประชากรมากเป็นอันดับสองของโลก และมีความหลากหลายทางเศรษฐกิจและสังคมสูง รัฐบาลอินเดียมีโครงการ "Digital India" ที่มุ่งลดช่องว่างทางดิจิทัล โดยเน้นการลงทุนในโครงสร้างพื้นฐาน การพัฒนาทักษะดิจิทัล และการส่งเสริมการใช้อินเทอร์เน็ตเพื่อการศึกษา การทำธุรกรรมทางการเงิน และการเข้าถึงบริการสาธารณะต่างๆ โครงการนี้ยังมุ่งส่งเสริมการพัฒนาแอปพลิเคชันและบริการดิจิทัลที่ตอบสนองความต้องการของประชาชนในท้องถิ่น

     โครงการ One Laptop per Child (OLPC) OLPC เป็นโครงการระดับโลกที่มุ่งให้เด็กๆ ในประเทศกำลังพัฒนาเข้าถึงคอมพิวเตอร์และอินเทอร์เน็ต โดยการแจกจ่ายแล็ปท็อปราคาประหยัดที่ออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับการศึกษา โครงการนี้เชื่อว่าการเข้าถึงเทคโนโลยีดิจิทัลจะช่วยให้เด็กๆ มีโอกาสในการเรียนรู้และพัฒนาทักษะที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21

สรุป

ช่องว่างทางดิจิทัลเป็นความท้าทายที่สำคัญของสังคมในยุคปัจจุบัน การแก้ไขปัญหานี้ต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกภาคส่วน เพื่อสร้างสังคมที่ทุกคนมีโอกาสเท่าเทียมกันในการเข้าถึงและใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีดังกล่าว ดังกรณีศึกษาทั้ง 5 โครงการ ที่ได้กล่าวถึงไป

สำหรับบทความหน้าผมจะกล่าวถึงหัวใจสำคัญของการประมวลผล AI นั่นคือชิพ NPU (Neural Processing Unit) ซึ่งในอนาคตจะมีความสำคัญไม่แพ้ชิพ CPU และ GPU ที่เราคุ้นเคยในปัจจุบันเลยล่ะครับ